Canada - dag 3

Dag 3 alweer. En ik ben nog steeds op tijd met de blog (hoe is het toch mogelijk?). Misschien dat de komende dagen wel een gecomprimeerde blog gaat zijn, gezien de campingtrip die ik gepland heb staan. Maar dat is zorg voor later!

Vandaag was uiteindelijk een vermoeiendere dag dan dat ik had verwacht. Omdat de meeste bezienswaardigheden in Vancouver zich toch buiten Vancouver (stad) blijken te bevinden, heb ik vandaag mijn huurauto uit de parkeergarage gehaald om een (zeer kleine) roadtrip te maken. Achteraf gezien had het misschien ook nog wel met een huurfiets gekund (van hier naar het verste punt waar ik vandaag ben geweest is 13 kilometer fietsen), maar gezien de lichamelijke inspanning van vandaag ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan.

Na het ontbijt in het hostel – bagels en havermout met koude melk – pakte ik mijn spullen en vertrok ik naar mijn auto die op zo’n 10 minuten lopen is geparkeerd. Onderweg nog even langs de supermarkt om lunch voor die middag te halen (€5,25 voor een belegd broodje – op zich niet heel veel duurder dan bij de spar naast werk). De eerste stop was de Capilano Suspension Bridge. Dit is een grote hangbrug over de Capilano rivier die je naar een stuk regenwoud brengt. Eerlijk gezegd klinkt dit een stuk vetter dan dat het in werkelijkheid is. Omdat ik meer liep te geeuwen dan dat ik gemiddeld tijdens een hoorcollege economie om 9 uur ’s ochtends deed – en geloof me: dat was veel –  begon ik oprecht te twijfelen of het misschien lag aan de naweeën van mijn jetlag. Maar bij nader inzien denk ik dat het vooral te maken heeft met het massatoerisme daar. Alles, maar dan ook alles, is ingericht op het toerisme. Om toegang te krijgen tot het ‘park’ moet je sowieso al omgerekend €50 betalen. Gelukkig heb ik nog steeds mijn Erasmus studentenkaart zonder datum, dus ik heb mezelf naar binnen geluld als student en betaalde ‘maar’ omgerekend €40. Al vond ik de man bij de kassa nogal bedenkelijk naar mijn studentenkaart kijken, dus óf hij was verrast door de charmante foto (*kuch*) óf hij zocht naar een onvindbare datum. Either way; ik mocht naar binnen. Zoals ik al zei: de brug en het hele park eromheen zijn erg toeristisch ingestoken, met meerdere soorten restaurants/eettentjes, workshops en shows en een giftshop waar je ‘u’ tegen zegt. Als je nog niet doorhad dat het park en de brug in een regenwoud zijn gebouwd, dan wordt dat je strot wel ingeduwd. En voor iemand die heel erg uitkeek om het regenwoud van Canada te zien, was dit een deceptie. Ik denk vooral omdat het helemaal volgebouwd staat en je met honderden tegelijk er doorheen loopt. Al met al dus naar mijn mening niet het geld waard.

Gelukkig was de tweede stop dat wel. Een paar kilometer verder ligt Grouse mountain. De top van deze berg kun je bereiken door een gondel van 6 minuten te nemen of door omhoog te hiken. Ik deed natuurlijk het tweede. De hike wordt op internet beschreven als ‘difficult’, maar ik dacht dat dat wel mee zou vallen. In mijn ervaring (wat alleen Noorwegen omvat) wordt de hike altijd moeilijker omschreven dan dat het in werkelijkheid is. Toch moet ik toegeven dat deze hike best pittig was. Hij was niet lang – maar 2,5 km – maar het feit dat je in deze 2,5 km zo’n 850 meter de hoogte in gaat, laat zien waarom mensen er gemiddeld 2 uur over doen (ik 1 uur en 40 minuten, whoop!). Het is gewoon letterlijk de berg oplopen. Op sommige stukken betekent dit traplopen en op andere stukken betekent dit klimmen en klauteren. Toch vond ik de hike hartstikke leuk, mede doordat het niet te toeristisch is (de mensen die ik tegen ben gekomen waren allen locals) en daarnaast omdat je omgeven bent door bomen (en volgens mij zijn dit dezelfde bomen als het deel regenwoud een paar kilometer terug bij mijn eerste stop). Eenmaal op de top aangekomen, is het de hike ook zeker waard. Op de top ligt een groot restaurant, een beerreservaat met twee beren (lukt het je om hem te spotten op de foto?), een plek waar bijlgooi-shows wordt gegeven, meerdere terrassen waar je van de zon kan genieten, een skilift naar een nog hoger punt en nog veel meer. Een aantal dingen waren nu ook gesloten – misschien omdat het buiten het seizoen is. De berg is in de winter ook een grote attractie: volgens mij kun je zelfs skiën. Het is verboden om de hike bergafwaarts te doen: te gevaarlijk zeggen ze. Komt ze wel mooi uit dat je dan maar een ticket moet kopen voor de gondel à omgerekend €15. Nu moet ik zeggen dat ik er ook niet per se op zat te wachten om dezelfde weg terug te lopen dus ik had het geld er wel voor over. Aan het begin van de Grouse grind (en vervolgens op verschillende andere plekken) is echter met grote borden aangegeven dat Vancouver en Grouse Mountain Resorts niet aansprakelijk kunnen worden gesteld voor alles wat er ook maar met je kan gebeuren gedurende dat je op de trail bent (erg Noord-Amerikaans), dus het argument dat het ‘te gevaarlijk’ is, is naar mijn mening een beetje bullshit.

Eenmaal terug bij het hostel kan ik nu al met zekerheid zeggen dat ik morgen spierpijn heb. Mijn fysio zal trots op me zijn. Komend weekend zal ik het rustiger aan doen, aangezien ik een campingtrip heb gepland met wat mensen die in de buurt wonen. En pap en mam, wees gerust: ik ga (nog) niet wildkamperen dus de kans dat ik het soort beer op de foto in het echt tegen ga komen is verwaarloosbaar ;).