Canada - dag 6

Het is weer zover: mijn dagelijkse blog is niet meer dagelijks. Toch heb ik het volgens mij langer volgehouden dan in Noorwegen, dus prestatie op zich. Helaas had ik de afgelopen dagen óf geen wifi óf geen tijd om mijn blog te schrijven, dus nu voor jullie een extra lange (niet om gevraagd, maar krijgen jullie wel) update van de afgelopen dagen (die ik bij nader inzien misschien toch ga opdelen, gezien de lengte).

Dag 6 begon relatief rustig. Nadat ik jullie had bijgepraat over de afgelopen dag, ben ik een ontbijtje gaan scoren. Ik moet zeggen dat het hostel in Victoria het goed voor elkaar heeft. Het gebouw is dan wel een beetje gedateerd en ik had bijvoorbeeld geen stopcontact naast mijn bed – waardoor ik mijn mobiel die nacht op heb moeten laden met een powerbank – maar de mensen die er werken zijn superaardig en het (gratis) avondeten en ontbijt zijn goed geregeld. Tijdens het ontbijt bleef ik (weer) veel te lang kletsen met het Duitse stel, wat ervoor zorgde dat ik alsnog later wegging dan dat ik voor ogen had. Dit was op zich geen probleem: ik werd pas om 14:45 bij het walvis-spotten verwacht en Nanaimo was een kleine anderhalf uur rijden. Je zou dus verwachten dat als je voor 11 uur bent uitgecheckt, dit wel haalbaar moet zijn. Niets blijkt minder waar. De reis liep voorspoedig, tot ik besloot dat ik het ‘information centre’ bord –  inclusief het internationale symbool voor wc – een uitgelezen kans vond om mijn Kia de snelweg af te sturen en de wc’s op te zoeken. Voordat ik het wist, stond ik echter middenin het Forest Museum en vertelde de vrouw van de receptie me terwijl ze me een kaartje verkocht dat de trein over 20 minuten zou vertrekken. Ik was zo verrast dat ik vergat dat weigeren ook een optie was en precies 38 seconden later liep ik door het museum. Ik kon in ieder geval wel naar de wc – pluspunt. De trein waarover de vrouw het had, was een oude trein met 3 wagons die ons over verschillende delen van het openluchtmuseum bracht. Het Forest Museum ging overigens vooral over hoe de bomenkap in de regio zich heeft ontwikkeld (met een tentoonstelling van de verschillende machines bijvoorbeeld). Hoe interessant ook, toch niet echt mijn ding. Ik was blij dat de trein er ‘maar’ een half uur over deed, wat betekende dat ik gelukkig binnen een uur weer buiten stond. Toch een lange toiletpauze. Dit alles had mijn rooster iets in de war geschopt, maar hoefde geen problemen op te leveren. Helaas moest ik in de tussentijd ook nog een camping zien te vinden en alles opzetten voordat ik naar het walvis-spotten kon. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik 4 keer op aanwijzen van een bord ‘camping’ de snelweg af ben gereden om vervolgens in de middle of nowhere uit te komen en voor de volgende 15 kilometer geen parkeerplaats, receptie, caravan of zelfs tent tegen te komen. Uiteindelijk toch maar de gps erbij gepakt en campings gezocht, waarna ik door haar (of hem? Of hen?) werd verwezen naar camping Mountainaire, op een kwartier rijden van Nanaimo. Ik heb nog nooit zo snel – en zo lelijk – mijn tent op gezet. Ik heb me zelfs bij de receptie tijdens het betalen verontschuldigd voor de ‘bad set-up’ vanwege mijn haast om op tijd bij het walvis-spotten te zijn. Waarop de jongen achter de balie lachte en vervolgens uitgebreid zijn ervaringen met betrekking tot walvissen en orka’s uit te doeken ging doen. Ik kon hem gelukkig snel genoeg afwimpelen en racete vervolgens naar Nanaimo. Ik was dan wel iets te laat, maar dat was gelukkig geen probleem en zodra alles gereed was, gingen we de oceaan op.

Eerlijkheid gebied te zeggen dat we heel veel geluk hebben gehad. We hebben zowel walvissen als orka’s kunnen spotten en beiden ook relatief dichtbij. De meiden die de trip verzorgden hebben oprechte plezier in hun baan en dat stralen ze ook uit. De walvissen en orka’s worden niet getagd, dus het is altijd gokken of en waar je ze tegenkomt. Door middel van foto’s die ze door de jaren heen hebben genomen, weten ze echter precies met wie we te maken hebben als we een walvis of orka tegenkomen. Zo heet de eerste walvis die we tegenkwamen Snoopy – goed herkenbaar aan de tekening op zijn staart. De groep orka’s die we vervolgens tegenkwamen was Jack en zijn familie. De meiden wisten heel veel over de orka’s en het gebied te vertellen en dat maakte de trip alleen maar leuker. De walvissen en orka’s zelf zijn kortgezegd erg indrukwekkend. Groter dan ik had verwacht (vooral de orka’s) en heel vet om ze van dichtbij te zien. Ik hoop dat de beelden niet te jaloersmakend zijn ;).

Rond half 8 stonden we weer op het vasteland. Omdat het al donker begon te worden, besloot ik mijn avondeten die avond bij de Mac te halen, zodat ik niet in het donker op de camping nog iets moest koken. Dat was een goede inschatting, want in het donker de weg terug naar mijn tent vinden en vervolgens mijn tent ook nog zo fixen dat ik er in ieder geval met goed fatsoen in kon liggen – zonder de mensen om me heen te storen met mijn geluid en licht – was al moeilijk genoeg. Met de wifi van de camping – die het overigens alleen bij de receptie deed – besloot ik mijn volgende bestemming. De golven in Tofino zien er niet indrukwekkend uit (1-2 feet, met een verkeerde windrichting) dus ik besloot om de volgende dag Vancouver Island weer te verlaten en richting Whistler te trekken.