Canada - dag 14

De afgelopen dagen heb ik helaas te weinig tijd gehad om jullie allemaal up-to-date te houden (kan natuurlijk ook een goed teken zijn). Dit betekent ook dat ik veel heb gedaan en gezien, en de bijbehorende verhalen en foto’s wil ik jullie natuurlijk niet onthouden.

De morgen van dag 14 had ik mijn wekker gezet. Dit omdat ik een kaartje had gekocht voor de gondel op Whistlers. Let op: Whistlers met een s op het eind. Dit is een andere berg dan Whistler’s Mountain, welke in Whistler ligt. Waarom de Canadezen ervoor hebben gekozen om dezelfde naam te gebruiken voor een berg die zo’n 700 kilometer verderop ligt van een dorp, dat toevallig ook een berg heeft met een gelijknamige naam: Joost weet het misschien (ik in ieder geval niet). Merel zou alleen Merel niet zijn als ze 2 minuten nadat de gondel naar boven is vertrokken, aankomt. Dit betekende dat het vroege opstaan een beetje voor niks is geweest, aangezien de volgende beschikbare gondel pas een half uur later naar boven zou gaan. Nu was het gelukkig hartstikke mooi weer, dus geen straf om mijn ontbijt in het zonnetje op te eten en mezelf alvast in te smeren voor de sterke zon bovenop de berg. De gondel van Whistlers voelt een beetje oud en krakkemikkig aan, zeker wanneer je met ongeveer 30 mensen als sardientjes op elkaar gepropt op een aantal tientallen meters boven de berg hangt. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Eenmaal boven is het uitzicht geweldig. De afgelopen nachten had het gesneeuwd waardoor de top gehuld was in een witte laag. Erg mooi en het deed me weer veel te veel denken aan wintersport. Het maakte daarentegen mijn geplande hike gelijk een stuk lastiger. Ik was blij met mijn bergschoenen, want zelfs met deze schoenen had ik op sommige punten nog te weinig grip. Ik zag een paar mensen in nikes, adidas of iets soortgelijks naar boven gaan. Ik weet niet of ze uiteindelijk de top hebben gehaald, maar ik ben ze er in ieder geval niet meer tegengekomen. De weg naar de top is in principe niet heel moeilijk. Je bent er binnen een uurtje, met (volgens Alltrails) een hoogteverschil van zo’n 270 meter. Zonder sneeuw zal het waarschijnlijk een stuk makkelijker zijn, maar ook met sneeuw was dit niet een heel vermoeiende hike (al was het op sommige punten gewoon erg glad en de trail was niet altijd duidelijk). Vanaf de echte top van de berg was het uitzicht nog mooier dan vanaf het punt waar je aankomt met de gondel. Ondanks de kou van de sneeuw, was de zon nog goed sterk en de lucht helderblauw. Perfect wintersportweer. De stilte van de bergen deed me ook erg denken aan wintersport: het enige geluid kwam van andere mensen op de top. Na daar ongeveer 40 minuten te hebben gezeten, werd het alleen toch echt te koud en besloot ik weer terug te gaan richting de gondel en mezelf op te warmen met een beker koffie in het bovengelegen restaurant. De weg naar beneden ging echter iets minder soepel dan de weg naar boven: ondanks het reliëf onder de zolen van mijn bergschoenen ben ik twee keer onderuit gestuiterd en ik kan jullie vertellen: de grond van Whistlers is niet per se ‘zacht’ te noemen. Gelukkig maakte de koffie en de (hele lekkere, maar erg machtige) strawberry shortcake in het restaurant met aardig personeel veel goed. Het enige van de hike dat tegenviel (of niet eens tegenviel, gezien ik inmiddels wel een beetje gewend ben aan de prijzen hier) was de prijs van de gondel: inclusief btw (de prijzen hier in Canada worden overigens nooit inclusief btw aangegeven, wat erg vervelend is) zo’n CAD 60 (EUR 45). Het is mogelijk om de berg zelf op te hiken, maar dat duurt zo’n 7,5 uur (heen en terug) en aangezien ik die dag meer gepland had, had ik het geld er wel voor over.

Eenmaal terug beneden heb ik een korte stop bij het hostel gemaakt om mijn handschoenen en muts in te ruilen voor een boek en koptelefoon en ben ik naar Pyramid Lake gereden. Dit meer ligt op zo’n 10 minuten rijden van het hostel en is een erg mooie plek om te relaxen. Na mijn auto op de eerste parkeerplaats bij het meer te hebben geparkeerd, ben ik rondom het meer gelopen om uiteindelijk uit te komen bij Pyramid Island. Dit is een klein eiland op het meer, verbonden met het vasteland door middel van een brug. Omdat het meer en het eiland makkelijk toegankelijk zijn, waren er wel wat andere mensen, maar het is gelukkig geen plaats voor massatoerisme (in ieder geval niet toen ik er was). Ik kon daarom in alle rust op een bankje mijn tweedehands boek van de Vancouver Library lezen en van de zon(sondergang) genieten. Na de zonsondergang heb ik nieuwe pasta bij de supermarkt gehaald om mijn geplande gerecht van die avond ervoor te maken. Dit keer heb ik in ieder geval de pasta weer uit de keuken meegenomen en in mijn tas gedaan: deze ezel vergeet de pasta natuurlijk niet voor een tweede keer.

p.s.: het lijkt erop dat ik geen video’s meer mag uploaden van reisblogger.nl, waarschijnlijk omdat ik de afgelopen tijd teveel heb geüpload. Ik zal het binnenkort nog een keer proberen.