Canada - dag 13

Vandaag was de eerste volle dag in Jasper. Helaas was de weersvoorspelling niet heel goed. Ik heb de avond ervoor dus gebruikt om uit te zoeken wat je allemaal in Jasper kan doen zonder dat je daarvoor naar buiten hoeft. Ik kan u vertellen: dat is niet veel. En ook niet heel onlogisch: Jasper is een klein dorpje en je hoeft maar één blik naar buiten te werpen om te beseffen waarom de meeste dingen om te doen in Jasper zich buiten afspelen. Want wauw, wat is het hier mooi (sorry voor het in herhaling vallen). Omdat de musea van Jasper me niet per se interesseerden en een dagje spa al snel erg duur uit zou vallen, kwam ik gisteravond tot de conclusie dat ik geen baby moest zijn en gewoon naar buiten moest gaan.

Gelukkig bleek het weer de volgende dag reuze mee te vallen. Hier en daar een buitje, maar het grootste deel van de dag was het droog en prima te doen. Na de ochtend rustig opgestart te hebben, ben ik rond het middaguur naar Maligne Canyon geweest, op zo’n 15 minuten rijden van Jasper. In die 15 minuten kom je echter al zo veel natuurschoon tegen. Ik moest stoppen voor een kudde elk die de weg overstak. De Noord-Amerikaanse elk (in het Nederlands: wapiti) zijn een van de grootste soorten van de hertenfamilie. Niet te verwarren met de Engelse elk, dat rendier betekent. Wanneer je ze echter voor je auto hebt lopen, moet ik zeggen dat ze toch wel wat weghebben van rendieren (vooral de mannetjes, met hun gewei), maar dat komt vooral omdat ze zo groot zijn. Dit was overigens de eerste, maar zeker niet de laatste keer dat ik ze in Jasper ben tegengekomen. Ze lopen hier overal! Ik neem de informatieborden in Jasper over de elk overigens heel serieus: het kunnen erg agressieve dieren zijn (agressiever dan andere wilde dieren) en je wil zeker geen ruzie met ze hebben (want dat verlies ik met mijn 1 meter 60 en zonder gewei geheid). Ik houd dus netjes afstand. De rest van de weg naar Maligne Canyon brengt je over een brug die over de Athabasca rivier heen loopt en langs een aantal meren: stuk voor stuk weer helderblauw/groen van kleur. De Maligne Canyon is een diepe kloof waar de Maligne rivier (een zijtak van de Athabasca rivier) doorheen stroomt. De kloof is op sommige punten meer dan 50 meter diep en erg indrukwekkend om te zien. Er lopen verschillende trails rondom de kloof en in totaal zijn er 6 bruggen waarmee je de kloof over kan steken: de ene brug op een nog spectaculairdere plaats dan de andere brug. De trails zelf zijn niet lastig en als je wil kun je binnen een uur heen en weer lopen. Het was dan ook best druk (al ben ik misschien verwend, want ik vind iets al gauw te druk en ben liever helemaal alleen op een hike). Na een kleine twee uur had ik het toch wel gezien en ben ik weer terug gegaan naar het hostel voor een korte tussenstop. Daarna ben ik Jasper in gegaan om het dorp beter te verkennen. Het weer zat weer helemaal mee en na een rondje door het dorp (het is toch wel echt een klein dorp, ik denk nog kleiner dan Heinenoord. Al heeft Jasper wel meer inwoners – ik heb het gecheckt), ben ik op een bankje in het park gaan zitten tot de zon achter de bergen verdween. Jasper blijkt een heel goede plaats te zijn om de sterren te kijken, vanwege het gebrek aan lichtvervuiling, maar dat heb ik tot nu toe nog niet gedaan. Misschien dat ik dat morgenavond ga doen. Vanavond was in ieder geval een rustige avond, al had ik een kleine tegenvaller met betrekking tot het avondeten. Nadat de zon achter de berg was verdwenen, besloot ik om langs de supermarkt te lopen om broccoli te halen. Dat leek me namelijk samen met mijn overgebleven crème fraiche van de avond ervoor en de pasta die ik had een goede combinatie. Toen ik eenmaal terugkwam bij het hostel en mijn voorraad (ja, een heuse voorraad na 2 weken, die ik de komende week op moet zien te maken) checkte, kon ik mijn pasta nergens vinden. Ook niet bij mijn andere spullen in de auto en ook niet in mijn kamer in het hostel. Die heb ik dus waarschijnlijk in het hostel in Whistler laten liggen. Hoe erg kun je balen van een pak penne dat je kwijt bent? Erg dus. Maar vooral omdat ik echt geen zin meer (en te veel honger) had om nog een keer naar de supermarkt te lopen. Ik heb daarom maar een pakje adventure food opengemaakt: komen die ook op. Tot een uur of 11 verwachte ik dat de enige op mijn kamer zou zijn, maar toen kwamen toch mijn nieuwe kamergenoten (voor 1 nacht): 2 vrienden (Mario en Maria, hoe verzin je het) uit Montreal (het Frans-sprekende gedeelte van Canada) die Spaans met elkaar praten. De meid van het stel is nu voor de vijfde keer op reis naar de westkust, omdat ze het zo mooi vindt en ze heeft haar vriend voor een paar dagen meegesleept. Hij heeft overigens ook 3 keer zijn kruisband gescheurd, dus dat was natuurlijk gelijk gespreksstof voor het volgende uur. Omdat ze de volgende ochtend vroeg naar Banff zouden vertrekken, hebben we toch op tijd het licht uit gedaan. Maar niet getreurd: ik zie ze waarschijnlijk over een paar dagen weer in Banff.