Roadtrip Noorwegen - dag 13 en 14

Dag 13

De dag na het Fireball-incident en het ene uurtje slaap heb ik het rustig aan gedaan. Na het ontbijt en een goede douche ben ik met de twee Franse jongens die samen reizen (in een omgebouwde “van” zodat ze daarin ook kunnen slapen – echt heel cool) Bergen ingegaan. We hebben wat rondgelopen in de stad en ik maakte de grote fout om een kaneelbroodje te kopen bij de plaatselijke supermarkt. Duidelijk veel te vroeg na de Fireballs, want mijn lichaam kon het verschil nog niet goed onderscheiden. Nadat we naar de plaatselijke kathedraal waren gegaan (waar we niet in zijn geweest, aangezien een dienst bezig was – best logisch op zondag) en over de campus van de universiteit hadden gelopen, zijn we naar de “Bryggen” gegaan. Dit is de bekende kade van Bergen, met alle gekleurde huisjes. De gekleurde huisjes bestaan vooral uit souvenirwinkels, maar de buitenkant en de bouwstijl van de huizen waren erg mooi om te zien. Wanneer je tussen de huisjes door naar de achterkant loopt, lijkt het alsof er een “mute-button” wordt ingedrukt: al het geluid van de stad is opeens verdwenen en het lijkt alsof je je heel ergens anders bevindt. De wijk achter Bryggen bestaat ook uit houten huisjes (sommigen gekleurd, sommigen wit) die tegen de voet van de berg zijn opgebouwd. Erg aandoenlijk om te zien en ook vergelijkbaar met delen van de andere steden waarin ik al ben geweest (zoals Stavanger en Kristiansand). Wanneer je vanuit daar doorloopt, kom je vanzelf aan de voet van Fløyen, één van de bergen waar Bergen (hoe zouden ze toch aan die naam gekomen zijn) aan ligt. Je kan deze berg op wandelen, maar vanwege onze fysieke toestand leek het ons verstandiger om de Fløibanen te nemen. Dit is een soort kabelbaan die je voor omgerekend 13 euro naar de top en terug brengt. Eenmaal op de top aangekomen, was ik tamelijk verbaasd. Blijkt dat er een heel recreatief gebied bovenop de berg is gebouwd. De top is vrij vlak en bestaat voornamelijk uit bos, waarin nauwkeurig paden zijn aangelegd. Verder zijn er speeltuinen, een high-rope-parcour, verschillende restaurants, mountainbikepaden en een platform om het uitzicht te bewonderen. Na een rondje te hebben gelopen en koffie en chocola te hebben gekocht bij één van de restaurants, zijn we weer naar beneden gegaan. Eén van de jongens, Augustin, dacht wel te weten waar we naartoe moesten lopen om onze bus terug naar het hostel te nemen. Dus ik en de andere jongen, Maxence, liepen als brave lammetjes achter hem aan. Eindstand: alsnog de halve stad doorgelopen om een paar haltes met de juiste bus te kunnen nemen, maar zo komen we aan onze stappen (die overigens nog steeds niet worden geregistreerd).

Rond een uur of 5 waren we terug bij het hostel en Augustin en Maxence vertrokken gelijk naar hun volgende bestemming. Ook zij zijn van plan om het noorderlicht te zien en hun dag Bergen had er al voor gezorgd dat ze achter op schema liepen. Na afscheid van ze te hebben genomen, heb ik Rebecca opgezocht in het hostel (vanwege een slechte knie – wát herkenbaar – was het voor haar beter om het dagje Bergen over te slaan, aangezien ze ook nog de Preikestolen wilde lopen). Samen hebben we wat gegeten en zijn we beiden redelijk vroeg naar bed gegaan om wat slaap van de vorige nacht in te halen.

Dag 14

Vandaag had ik afgesproken met Jeroen, een Nederlandse jongen die ik heb leren kennen via een reizigersapp. Hij was die avond ervoor aangekomen met het vliegtuig en is van plan een aantal hikes te doen die ik de afgelopen weken ook heb gedaan. Toevallig verbleven we ook nog beiden in hetzelfde hostel (al zijn er geloof ik maar 2 hostels in Bergen, dus de kans was zeker aanwezig), dus het leek ons een goed idee om af te spreken zodat ik hem wat tips kon geven. Tijdens het ontbijt besloten we een hike te gaan doen, om Jeroens eerste dag goed in te luiden. Het hostel is gelegen naast de berg Ulriken. Het is mogelijk om deze berg op te wandelen (of klimmen, aangezien je het geen wandelen kan noemen) en over de bergkammen heen naar de berg Fløyen te hiken. De totale afstand tussen Ulriken en Fløyen is 13 kilometer, dus we hadden weer een lekkere hike uitgekozen. Daarbij komt dat Jeroen net zo’n slecht richtingsgevoel heeft als ik. To be fair: het pad is een stuk minder goed aangegeven dan bij de meer toeristische hikes die ik heb gedaan. Normaalgesproken weet je ongeveer waar je moet lopen als je de grote rode T’s volgt die op de rotsen en bomen zijn geschilderd. Zulke T’s had deze hike niet, dus vooral Ulriken op zijn we een aantal keer verkeerd gelopen. Eenmaal boven op de berg ging het beter en in zo’n 4 uur stonden we op de top van Fløyen. Het eerste wat me opviel, was dat het een stuk rustiger was dan de dag ervoor. Op zich ook niet heel gek, aangezien het geen weekend meer was en het weer ook een stuk minder was geworden. Maar toch, iets voelde niet goed. Omdat we er al zo’n 14/15 kilometer op hadden zitten, leek het ons een goed idee om de Fløibanen naar beneden te nemen en vanaf daar een bus terug naar het hostel te vinden. Enige probleem van dit – bijna waterdichte – plan: de Fløibanen was dicht. Dat verklaarde ook gelijk de afname in mensen in vergelijking met de dag ervoor. Blijkbaar is de kabelbaan vanaf 20 september 2021 tot en met 22 april 2022 (volgens de site) dicht voor onderhoud. Positieve mensen in het leven zouden zeggen dat het maar goed is dat ik die dag ervoor onbewust nog heb kunnen genieten van de laatste dag dat de Fløibanen open was. Pessimistische mensen – en helaas schaar ik mijzelf hier vaak onder – zien het glas iets minder halfvol en zouden vooral balen van het feit dat we nu zelf naar beneden moesten lopen. Dat deden we dus ook (zowel het balen als het naar beneden lopen). Eenmaal beneden aangekomen, bleek dat we een half uur moesten lopen voor de bus en dat we 1 minuut speling hadden om de bus te halen. Gezien het feit dat zowel Jeroen als ik nog wel eens de neiging hebben om verkeerd te lopen (zeker met een niet goed werkende Google maps, vanwege internetproblemen), leek het ons een beter idee om op een elektrische step naar het hostel terug te rijden. Elektrische steps zijn echt een ding in Noorwegen en dan vooral in de (grotere) steden. Het concept is eigenlijk hetzelfde als de welbekende Felix-scooters: je installeert een app op je telefoon, koppelt je creditcard eraan, zoekt op de plattegrond de dichtstbijzijnde scooter op, ontgrendelt deze met je app en rijden maar. Die dingen gaan nog best hard, zeker de berg af (zo’n 24 km/u). De berg op is een ander verhaal: één van de weinige keren dat mijn (gebrek aan) gewicht me voordelig uitkomt in een dergelijke situatie (ik denk maar weer aan de keer dat ik met skiën de berg terug op werd geblazen vanwege de harde wind), aangezien mijn step nog met zo’n 3 km/u bleef door akkeren, maar die van Jeroen inmiddels achteruit de berg af ging.

Eenmaal aangekomen bij het hostel besloten we nog even langs de supermarkt te gaan om wat voor het eten te halen. Mijn avondeten van de avonden ervoor bestond namelijk uit noedels en noedels en mijn lichaam begon meer en meer aan te geven dat iets van fruit of groente ook zeker geen kwaad zou kunnen. Ik had nog wat voorverpakte hamburgers en instant aardappelpuree in de auto liggen, dus Jeroen bood aan om hier wat groente bij te kopen. Al met al een lekkere maaltijd en ik verwacht dat mijn lichaam weer even vooruit kan op de vitaminen uit de ui, tomaat, champignons en sugar snaps. Na het eten heb ik aangeboden om Jeroen heen en weer te rijden naar het vliegveld van Bergen, aangezien hij zijn backpack was verloren en deze inmiddels bij het vliegveld was beland. Na nog een keer of 3 verkeerd te hebben gereden rondom het vliegveld om de juiste ingang te vinden (als ik alleen rijd heb ik hier overigens nooit last van), konden we de backpack ophalen en weer terug naar het hostel. Daar bleek nog een groep Nederlanders in de woonkamer te zitten, waarbij we zijn aangeschoven en mee hebben gepraat. Dit was overigens de eerste keer dat ik Nederlanders tegenkwam op mijn reis en ik moet zeggen dat het wennen was om weer Nederlands te praten. Zo nu en dan gooide ik er dan ook nog een halve Engelse zin tussendoor, maar dat is niet anders dan hoe ik normaal in Nederland praat. Rond 01:30 hielden we het voor gezien en ben ik (heel stil, want de mensen op mijn slaapzaal sliepen al om 21:30) naar bed gegaan.