Roadtrip Noorwegen - dag 8, 9 en 10

Laat me beginnen met mezelf te verontschuldigen. Jullie heb nog langer op mijn blog moeten wachten dan normaal. Ik arriveerde gisteren redelijk laat bij het hostel waar ik zou slapen en met nieuwe mensen ontmoeten, eten en napraten is het erbij ingeschoten. Dus nogmaals mijn excuses! Maar ik heb genoeg meegemaakt de afgelopen dagen, dus ik kan jullie verblijden met een goedgevulde blog!

Laten we beginnen bij het begin. Maandag is de laatste keer dat ik jullie heb geüpdatet en dinsdag was een behoorlijk indrukwekkende dag, dus ik heb veel om te vertellen. Dinsdagochtend was ik van plan redelijk bijtijds op te staan om de Kjeragbolten te gaan lopen. Ik had de wekker rond 8 uur gezet, zodat ik alle tijd had om te ontbijten, mijn spullen te verzamelen en naar de start van de Kjeragbolten hike te rijden. Niet wetende dat het die nacht zo ontiegelijk koud was, dat deze chick geen wekker nodig had om op tijd wakker te zijn. Ik weet niet hoe en waarom – want de dag ervoor en de dag erna waren allebei gevuld met zonneschijn en heerlijk weer – maar de nacht van maandag op dinsdag was een ongekend koude nacht. Toevallig sprak ik erover met iemand uit het hostel en hij zei hetzelfde ervaren te hebben. Hij vond het zelfs zo koud dat hij de volgende dag voor de zekerheid in zijn auto is gaan slapen. Jammer genoeg voor hem was het de nacht van dinsdag op woensdag prima te doen, maar dat heb ik maar niet verteld. Een joggingbroek, trui, t-shirt, kort broekje en sokken waren helaas niet genoeg om de kou buiten te houden. Daarom was ik al voor de wekker wakker na een semi-gebroken nacht. Toch was ik van plan om de hike te doen, aangezien het die dag mooi weer zou worden en de hike een stuk beter te doen is wanneer het niet regent. Om kwart voor 10 precies stond ik op de parkeerplaats vanwaar de hike begint. Visitnorway.nl beschrijft de hike als een “hike van 6 tot 10 uur” en “behoorlijk veeleisend, zelfs voor ervaren wandelaars”. Aangezien ik mezelf absoluut niet als ervaren wandelaar zie (het rondje dat ik tijdens de pauze op werk loop, is niet bepaald uitdagend, aangezien Nederland zo plat als pannenkoek is), was ik toch een beetje onzeker over deze hike. De eigenaar van de camping verzekerde me echter dat ik de hike best in mijn eentje kon doen en dat ik er niet langer dan 6 uur voor nodig zou hebben en hij had mooie blauwe ogen dus daar geloofde ik hem dan maar op.

Het moet gezegd worden: Kjeragbolten is inderdaad een stuk uitdagender dan Preikestolen. Je moet 3 bergen beklimmen voordat je bij de top bent en op sommige stukken moet je jezelf optrekken en laten zakken aan ijzeren kettingen, omdat de route te stijl is om gewoon te lopen. Klimmen en klauteren dus. Geloof me, everyday is legday in Noorwegen. Aan het einde van de 3 weken kan ik waarschijnlijk al mijn broeken weggooien, omdat mijn benen 2 keer zo dik zijn geworden. De hike zelf was fantastisch. Ontzettend mooie uitzichten en omdat het lekker weer was, was het ook goed te doen. Op sommige momenten zelfs wat te warm. In een kleine 2,5 uur stond ik op de top. Om een foto bovenop de Kjeragbolten te maken, moet je via een relatief smalle richel en een grote stap bovenop de steen gaan staan. Voor mensen met hoogtevrees is het waarschijnlijk niet te doen, maar ik had er niet heel veel problemen mee. Gewoon blijven denken dat er nog nooit iemand van de steen is afgevallen (dat is waar, heb het opgezocht). Toch zijn de hikes zelf niet ongevaarlijk. Ik hoor regelmatig reddingshelikopters rondcirkelen boven de bergen om hikers in nood te helpen of te zoeken. Gelukkig ging alles goed en kon ik de befaamde Kjeragboltenfoto aan de collectie toevoegen. Ik besloot nog even op de top te blijven om mijn lunch te eten en terwijl ik daar zat, werd het weer wat drukker. Ik heb overigens het gevoel dat de mensen in vlagen komen, alleen heb geen idee waarom precies. Ik heb verder namelijk geen “guided tours” gezien. Tijdens mijn lunch heb ik een Duits meisje en een Tsjechische man ontmoet die de hike ook alleen deden. Ik heb denk ik nog nooit zo’n fitte man gezien: hij heeft de hike naar de top binnen anderhalf uur gedaan! Met het Duitse meisje heb ik nog een tijd zitten praten en na zo’n anderhalf uur besloot ik aan de weg terug te beginnen. De weg terug heb ik in minder dan 2 uur gedaan. In totaal was ik dus binnen 6 uur weer terug op de parkeerplaats. Ik heb geen idee waarom overal op internet staat dat de hike langer duurt dan in werkelijkheid het geval is. Maar hetzelfde gold voor de Preikestolen en – volgens mensen die ik hier heb gesproken – ook voor de Trolltunga. Een theorie van 1 van de andere gasten in het hostel waar ik nu verblijf is dat ze het doen om massatoerisme te voorkomen. Ik kan me dat alleen niet voorstellen, aangezien je voor elke parkeerplaats aan het begin van de hikes moet betalen. Meer toeristen = meer geld, lijkt me dan toch (is er toch nog iets blijven hangen van mijn studie economie).

Na de Kjeragbolten hike had ik nog een paar uur over voor het avondeten. Omdat de camping waar ik op sta aan het begin (of eind) van de fjord ligt, leek het me leuk om te gaan kajakken op de fjord. Niet ver van de camping was een winkel waar je kajaks en kano’s kunt huren. Overigens kun je daar ook de uitrusting huren om te gaan basejumpen. Heb even getwijfeld, maar uiteindelijk toch maar voor de kajak gekozen (joke). Het kajakken was heel vet om te doen. Op de een of andere manier ben ik zo’n dom blondje dat ik niet doorhad dat het water in de fjord zout is. Nu hoor ik jullie denken: “dat is inderdaad heel dom” en “hoe kwam je daarachter?” Dat zal ik jullie vertellen. Even voor het beeld: ik was helemaal alleen op dit deel van de fjord en het water was ontzettend kalm, geen golfje te bekennen. Ik ben lekker rustig aan het peddelen, minding my own business, toen ik ineens – zo’n 30 meter voor me – iets boven het water uit zag komen. Ik (met m’n domme kop) dacht eerst nog dat het een duiker was die zijn hoofd boven water stak. Omdat ik nieuwsgierig (stiekem toch ook een beetje bang, maar vooral nieuwsgierig) was, begon ik sneller te peddelen om te zien wat het was. Toen ik nog zo’n 15 meter was verwijderd van het hoofd dat zo random boven het water uitstak, dook het ineens weer onder water. Op dat moment besefte ik wat het was… een zeehond! Ik heb een f*cking zeehond gezien! Geen idee waarom ik zo enthousiast ben, want heb vaak genoeg zeehonden gezien, maar denk vooral omdat het zo onverwacht was. Ik dacht nog (mijn derde domme moment op een rij): bestaan er zoetwaterzeehonden? Toen bedacht ik me dat ik mijn vinger in het water kon steken en gewoon simpelweg kon proeven en ja hoor: zout. Blijkt dus dat er niet alleen zeehonden, maar ook bruinvissen in de Lysefjord leven. Ik ben erg teleurgesteld dat ik die niet heb kunnen spotten, maar tegelijkertijd ook een beetje opgelucht, want je voelt je toch best kwetsbaar in je kleine kajak die zo omgestoten kan worden. En daar komt het vierde domme moment van Merel: ze had al haar spullen (portemonnee, sleutels, alles) in haar rugzak in de kajak meegenomen. Niet ontzettend handig, maar hé: ik ben niet omgeslagen! Eenmaal terug was ik super enthousiast en vertelde ik de jongen waar ik de kajak had gehuurd dat ik een zeehond had gespot. Hij leek niet erg onder de indruk (“ja, die leven hier heel veel”), maar dat kon mijn enthousiasme niet temperen.

Eenmaal terug op de camping heb ik lekker gedoucht en mijn avondeten in de keuken van de camping klaargemaakt (is toch iets comfortabeler dan met je eigen gaspitje). De volgende dag zou ik richting Odda gaan, wat een behoorlijke rit is, dus ik ben bijtijds gaan slapen. Aangezien de nacht ervoor zo ontzettend koud was, dacht ik slim te zijn en 3 lagen kleding aan te doen. Jokes on me, want die nacht was het helemaal niet zo koud en kon ik – rond een uur of 4 ’s nachts – lagen uit gaan trekken. De volgende ochtend heb ik rustig ontbeten en mijn tent afgebroken. Toen kwam ik erachter dat ik mijn fitbit kwijt was. Nagevraagd bij de camping, maar daar hadden ze helaas niks gevonden. Aangezien ik toch wel echt moest vertrekken, heb ik het er maar bij gelaten en rond een uur of 11 zat ik in de auto onderweg naar Odda (of om specifieker te zijn: Tyssedal, op een paar kilometer van Odda). De route was weer erg indrukwekkend en gedurende ik meer naar het noorden – en meer het binnenland in – reed, maakte het rotsachtige berglandschap plaats voor een meer groen berglandschap, met veel bomen. De rit van Lysebotn tot Tyssedal duurt normaalgesproken zo’n 5 uur, maar vanwege veel wegwerkzaamheden en andere opstoppingen, duurde mijn rit zo’n 6 uur. Daarnaast hielp het ook niet mee dat ik op verschillende momenten moest stoppen voor dieren op de weg. En dan denk je: een haas, een kat of misschien een hond. Nee, ik heb het over schapen, koeien en geiten. Heel indrukwekkend om te zien wel, vooral de koeien. Die zijn gewoon bijna groter dan mijn auto, holy f*ck (sorry voor het schelden, mam en pap). Toen ik eenmaal aankwam bij het hostel, was het al tegen de avond. Er waren op dat moment 2 andere gasten: een Duitser en een Spanjaard die in Ierland woont. Ze waren erg vriendelijk en vroegen gelijk of ik samen met hen buiten wilde eten. De rest van de avond hebben we gepraat over onze plannen, ons leven thuis en de meest random dingen. Ik deel mijn kamer samen met de Duitse jongen. Hij ging redelijk bijtijds slapen, omdat hij van plan was om de volgende dag de Trolltunga te hiken. Rond een uur of 12 ben ik ook maar naar bed gegaan (al hadden de Ierse Spanjaard – of is het Spaanse Ier? – en ik nog uren kunnen kletsen, het werd toch wel redelijk koud). Ik was echter vergeten om mijn kamergenoot te vertellen dat ik soms de neiging heb om te praten in mijn slaap. Dat blijk ik afgelopen nacht dus ook te hebben gedaan, al hij zei dat hij er niet heel veel last van had (alleen maar om beleefd te doen verwacht ik).

Vandaag heb ik ’s ochtends rustig aan gedaan. Ik kreeg een facebook bericht van de jongen die bij de kajakverhuur werkt: of ik toevallig een fitbit verloren was! Eind goed al goed dus (al weet ik niet of die het nog goed doet, want hij zou in het water hebben gelegen volgens de jongen). Ik denk dat ik hem op mijn terugweg ergens zal ophalen, dus helaas: geen mooie screenshots van mijn actieve minuten op mijn verdere hikes. Over hikes gesproken, in de middag heb ik een hike gedaan naar de Buerbeen. Dit is een berg in de buurt waar je tot aan een gletsjer kunt wandelen. De hike zelf was redelijk te doen en ook erg leuk, aangezien je letterlijk in de touwen moet hangen om naar boven te komen. Samen met de Spaanse Ier (of de Ierse Spanjaard) vertrok ik rond een uur of 11 naar de berg. De hike zelf duurde zo’n 3 uur in totaal en het was zeker een toffe wandeling om “tussendoor” te maken. Niet te moeilijk, maar ook zeker niet te makkelijk. Tijdens de hike moet je een paar keer een waterval oversteken en het verschil in temperatuur tussen de voet van de berg en naast de gletsjer is bizar. We konden de gletsjer zelf helaas zonder gids niet op (te gevaarlijk), maar het was nog steeds erg indrukwekkend om te zien. Na de hike moest de Spaanse Ier (deze versie klopt het meest denk ik) er alweer vandoor om op tijd bij zijn volgende bestemming te zijn. Later vandaag zijn er twee Italianen bijgekomen in het hostel (broer en zus). Zij slapen op de andere kamer. Ook is er een Aziatische man op onze kamer bijgekomen. Ik geloof dat hij vooral doet alsof hij ons begrijpt, maar stiekem gewoon geen Engels kan. Wel een erg grappige man verder. Morgen ben ik van plan om de Trolltunga hike te lopen, samen met de twee Italianen. Dat betekent vroeg de wekker (lees: 6 uur) Daarom ga ik deze blog nu afsluiten en mijn oogjes toe doen. Jullie krijgen morgen de foto’s, video’s en “dingen die ik heb geleerd” van deze blog nog van me tegoed. Welterusten!

Hierbij nog wat ik heb geleerd:

1. In Noorwegen hebben ze verschillende verkeersborden voor overstekend wild. Zo ben ik borden met schapen, geiten, koeien, herten en rendieren tegengekomen. Helaas ben ik deze laatste dieren in het echt nog niet tegengekomen.

2. Ook met een UV-index van 1 kun je verbranden (in ieder geval wanneer je Merel heet).

3. Een kajak heeft - in tegenstelling tot een kano - een stuursysteem waarbij je je voeten gebruikt.