Canada - dag 1

We mogen weer! Ik heb het voor de zekerheid nog even gecheckt, want ik kon het toeval zelf eigenlijk niet geloven, maar het is toch echt zo: vandaag (of nou ja, ‘vandaag’ in Canadese termen dan) precies 365 dagen geleden stapte ik in mijn Mazda 2’tje op weg naar Noorwegen om daar 3 weken lang te touren, te hiken, nieuwe mensen te ontmoeten, weinig slaap te hebben, de longen uit mijn lijf te schreeuwen (want zingen kun je het niet noemen), een halve longontsteking op te lopen, de mooiste uitzichten te bewonderen en de beste – en tot dan toe toch ook enige, dus veel competitie is er niet – reis ooit te maken. Ik zeg tot dan toe, want iedereen die deze blog leest, weet natuurlijk dat ik momenteel in Canada zit met het plan om Noorwegen even dunnetjes over te doen. Onbewust toch een mooi rond cirkeltje gemaakt.

In mijn – tot nu toe onervaren, dus pin me er alsjeblieft niet op vast – optiek is Canada in veel opzichten vergelijkbaar met Noorwegen, maar dan in tienvoud: de natuur, de steden, de oppervlakte… Zo ook mijn mate van (on)voorbereiding. Waar ik vorig jaar dacht onvoorbereid te zijn, heb ik dit jaar een paar dagen voor mijn vlucht 95% van alle benodigde inkopen gedaan, heb ik zo’n 18 uur voor mijn vlucht extra bagage bijgeboekt omdat het toch allemaal niet bleek te passen (dit ligt oprecht aan mijn kampeerspullen, niet aan mijn kleren), kwam ik er in het vliegtuig achter dat de powerbanks niet in mijn handbagage zaten, maar in mijn ruimbagage (wat volgens de KLM website ten strengste verboden is, maar hé; mijn ruimbagage mét powerbanks is in Canada beland #thankGod) en zal ik morgen gaan bepalen wat ik nu eigenlijk in Vancouver te zoeken heb. Het enige waar ik nu wel op tijd mee begin – en ik zeg ‘begin’ want in het verleden behaalde resultaten brengen geen garanties voor de toekomst – is de blog. Nu scheelt het dat ik met mijn jetlag-kop zo lang mogelijk wakker moet blijven om zo snel mogelijk in het Canadese ritme te komen. En omdat het nu bij jullie vroeg in de ochtend is, leek het me een goed idee om jullie met deze blog te verblijden (mocht je hier blij van worden, dat kan ik natuurlijk niet beoordelen).

Mijn reis begon officieel op Schiphol, waar ik binnen 45 minuten (inclusief plasstop en half Schiphol overlopen) door de incheck en security was. De reis begon dus goed. Deze werd echter een stuk minder op het moment dat ik een hap zette in mijn zojuist gekochte, veel te dure, broodje avocado en deze naar zeep bleek te smaken. Wie doet er nu koriander op een broodje avocado?! En niet zo’n beetje. Nee, het hele broodje zat volgepropt met dat gore spul. Beetje jammer. Nadat ik met zo min mogelijk kauwen het broodje zo goed mogelijk had weggewerkt, heb ik een rondje langs de winkeltjes gedaan en ben ik langzaam naar mijn gate gelopen. Wisten jullie dat in het geval van grotere vliegtuigen tijdens het boarden met zones wordt gewerkt? Ik niet in ieder geval. En ik zat lekker te viben op mijn muziek en te wachten tot de rij naar de gate kleiner zou worden, zodat ik het goede moment kon vinden om er ook in te gaan staan (minimale effort, maximale pay-out). Probleem was alleen dat op het moment dat ik naar voren liep om me in de rij te voegen, mijn zone (net) was geweest en met de nieuwe zone was begonnen. Oeps. Gelukkig mocht ik van de lieve stewards tussendoor aanschuiven en piepte ik hiermee alsnog op zo’n 40 mensen voor.

De vlucht zelf was op zich goed te doen. Comfortabele stoelen, stewardessen die constant eten en drinken kwamen brengen, geen vertraging, mooie uitzichten en grote keuze aan films. Het leek alleen alsof ik in de kinderzone was geplaatst, want van zowel een paar rijen voor me als een paar rijen achter me en de rij naast me kwam constant – voor 9,5 uur lang – gejank en geschreeuw. Allemaal baby’s/peuters die misschien net konden lopen, maar in ieder geval niets aan hun stem mankeerden. Op de terugweg misschien toch maar een heel slaappilletje in plaats van een halve, want veel slaap heb ik uiteindelijk in het vliegtuig niet kunnen pakken. Eenmaal op het vliegveld in Vancouver ging het snel: een paar vragen van een lieve douanebeambte, ik hoefde mijn covidbewijs niet tevoorschijn te halen, en ik had mijn koffers al snel gevonden. Ik hoopte dit tempo ook door te kunnen zetten bij de autoverhuur, zodat ik op tijd in het hotel zou kunnen zijn. De mannen bij te autoverhuur deden het echter heel rustig aan (en dan bedoel ik echt heel rustig aan: zelfs hun loopje was indrukwekkend relaxed). Aangezien mijn biologische klok dacht dat het 3:30 ’s nachts was, terwijl het eigenlijk nog maar 18:30 was, was ik toch heel dankbaar toen ik na anderhalf uur de sleutel van mijn Kia Rio kreeg en ik naar het hotel kon. Elk voordeel heb z’n nadeel: vanwege de lakse opstelling van de meneren van de autoverhuur heb ik nu door een miscommunicatie tussen desbetreffende meneren een gratis GPS gekregen. Scheelt weer CAD 8 per dag en de GPS is zeker welkom nu 1 MB aan internet me – niet overdreven – EUR 5 kost.

Het hotel staat – voor zover ik tot nu toe heb kunnen zien – erg dicht bij het centrum. In ieder geval heb ik mijn missie om een bakje sushi bij de supermarkt te scoren, kunnen volbrengen. Het hotel is verder best groot, maar ik heb er nog niet veel van kunnen zien. Ik blijf er dan ook maar 1 nacht, aangezien ik van plan ben morgen naar een hostel te gaan. Voor nu in ieder geval voor mij: oogjes dicht en snaveltjes toe. Voor jullie: goedemorgen!

Dingen die ik vandaag heb geleerd:

1.      Mijn fitbit blijft de Nederlandse tijd weergeven, ondanks dat die wel synchroniseert met mijn mobiel. Dit is trouwens hartstikke handig, want nu weet ik precies hoe laat het in Nederland is.

2.      In Canada staan de stoplichten die voor jou bedoeld zijn, aan de overkant van de kruising. Hier moest ik de eerste 4 kruisingen nog erg aan wennen.

3.      Het leven in Canada (of in ieder geval Vancouver) is zowaar nog duurder dan in Nederland (zelfs met onze 12% inflatie van vorige maand).

4.      Als je het handschrift van de baliemedewerkster verkeerd leest, en denkt dat de ‘1’ een ‘/’ is, sta je 3 keer voor kamer 205 zonder dat je pasje het doet en moet je 3 keer met je zware duffelbag teruglopen naar de receptie om na de 3e keer te horen dat het niet kamer 205, maar kamer 1205 moet zijn.