Canada - dag 10

Vanochtend zag het weer er erg somber uit, en dat is zacht uitgedrukt. Het goot. En volgens de weersvoorspelling zou het de komende uren ook niet droger worden dan dit. Ik heb oprecht even getwijfeld om in het hostel te blijven, maar ik wist dat ik daar spijt van zou krijgen. Daarom stond ik rond half 11 – na een uur motivatie zoeken – klaar om te vertrekken richting Joffre Lakes. Dit is een hike die je langs 3 verschillende meren brengt, de een nog blauw-groener dan de ander. De hike is alleen op iets meer dan een uur rijden van het hostel, wat me weer heel dankbaar maakt voor mijn huurauto. Ik kwam rond kwart voor 12 aan bij het begin van de hike. Aangezien de regen nog steeds niet minder was geworden, besloot ik slim te zijn (in ieder geval slimmer dan op de Preikestolen in Noorwegen) en nu alvast mijn poncho aan te doen. Vooral voor mijn rugzak erg handig. Daarnaast laat de stof echt niks door, dus ook geen wind, wat voor een extra laag warmte zorgt tijdens het hiken.

Om de trail te mogen lopen, moet je van tevoren een dagpas aanvragen. Deze dagpas is gratis en het is op een eerst-komt-eerst-maalt-basis. Dit doen ze volgens mij vooral om de drukte op de trail een beetje te reguleren. Ik moet zeggen dat het ook best druk was, ondanks het weer. Het is niet dat we in een file met zijn allen naar boven liepen, maar er waren toch best wat mensen. De hike is ook niet een heel lastige: het is zo’n 5 kilometer heen en 5 kilometer terug. Wel weer met een hoogteverschil van een kleine 500 meter, dus op sommige stukken was het pad weer behoorlijk stijl. Laten we zeggen dat mijn appartement op de 4e verdieping met 69 traptreden een schrale oefening was voor wat me in Canada te wachten stond. De hele hike tot aan de top bleef het regenen en ik moet zeggen dat ik erg blij was met mijn poncho. Ik zag mensen met doorweekte sweaters lopen en kon me voorstellen dat ze het erg koud moesten hebben – zeker richting de top van de trail. Het temperatuurverschil tussen de voet van de berg en de top was namelijk zo groot dat de regen onderweg veranderde in hagel – wat overigens beter was, want hagel valt gelijk van je kleren. Het eerste meer kom je al snel aan het begin van de hike tegen en is het meest groene meer. Ik heb vandaag geleerd dat de kleur van de meren in Canada vooral komt door het gruis dat met het smeltende gletsjerwater wordt meegevoerd het meer in. Dit gruis is heel licht en blijft in het water ‘zweven’ wat met het lichtinval van de zon leidt tot deze mooie kleuren. Het tweede meer is een behoorlijke klim naar boven, maar dan krijg je er ook wat voor terug: dit meer is blauwer dan het eerste meer en bij uitstek geschikt voor instawaardige kiekjes. Dit is ook het meer waar je het beste in zou kunnen zwemmen, mocht je dat willen. Het derde meer bevindt zich namelijk nog iets hoger (ter hoogte van de gletsjer) en is daardoor een stuk kouder. Ik heb vandaag echter niemand de duik zien wagen, wat op zich ook best begrijpelijk is. Het derde meer is op zo’n 20 minuten lopen van het tweede meer, waarbij je onderweg ook nog een waterval tegenkomt. De meren zijn niet met elkaar te vergelijken: alle drie zijn ze prachtig. De weersomstandigheden maakten het uitzicht ook niet minder mooi. Het maakte de hike wel een stuk kouder, natter en zwaarder. Ik was dan ook blij dat de regen minder begon te worden en uiteindelijk zelfs helemaal stopte toen ik bij het derde meer was. Omdat het nu toch droog was, heb ik de tijd genomen en ben ik nog om het derde meer heen gelopen. Dit is iets meer klimmen en klauteren over de rotsen en het pad is op dit gedeelte ook niet goed aangegeven. Gelukkig heb ik de Alltrails app die me – zonder roaming of zelfs bereik te hebben – precies laat zien waar ik ben, hoe ver ik nog moet, hoe lang ik al bezig ben en of ik van het pad afwijk of niet. Aan de andere kant van het meer is de campground, waar mensen kunnen overnachten. Ik was nu echter helemaal alleen, waardoor ik in alle stilte van het uitzicht en het soms-doorkomende zonnetje kon genieten. De foto’s geven een goede indruk, maar kunnen helaas nooit het gevoel overbrengen dat het uitzicht je geeft. Het is bizar dat we zulke mooie plekken op de wereld hebben. Voor de lezers die (ooit) van plan zijn om naar zuidwest Canada te gaan: ik kan de Joffre Lake trail zeker aanraden. Een beetje toeristisch, maar heel goed te doen voor het resultaat dat je ervoor terug krijgt.