Canada - dag 9

Op basis van mijn research de avond ervoor was ik vandaag eigenlijk van plan om de High Note Trail te lopen. Dit is een hike van de ene bergtop (Whistler Mountain) naar de andere bergtop (Blackcomb Mountain). Deze hike begint met de Skybridge, die op basis van de foto’s de hele hike al de moeite waard maakt. Om bovenop de berg te komen moet je de Whistler Gondola nemen en vervolgens nog een stoeltjeslift verder naar boven. Klein – maar cruciaal – probleempje waar ik vanochtend achter kwam toen ik een kaartje wilde kopen voor de gondel; vanaf 12 september (ja, u ziet het goed: 3 dagen eerder) gaat de Whistler Gondola alleen nog maar in het weekend. Probeer dan maar eens op donderdagochtend die berg op te komen. Nu had er waarschijnlijk vast wel een manier geweest, aangezien volgens vancouvertrails.com en de Alltrails app je in deze regio overal naartoe zou moeten kunnen hiken (ook al betekent dit door het water, over de berg of desnoods door de lucht), maar ik houd toch liever vast aan de “intermediate trail van 9,5 km die je in 4 uur zou moeten kunnen lopen”. Daarnaast had de hike van de dag ervoor ook haar sporen nagelaten: een grote blaar op mijn hiel en spierpijn waar je u tegen zegt. Het leek me daarom een goed alternatief om Whistler zelf in te gaan en een leuk restaurantje of koffietentje te zoeken.

Gelukkig lukte het me om beiden te vinden. Dat is ook niet heel lastig, aangezien het dorp van Whistler ontzettend op toerisme is ingestoken. Het centrum van Whistler is eigenlijk een dorpje op zich: brede, autoloze straten gevuld met winkels en restaurants. En (bijna) alles gericht op sport: vooral wintersport, in iets mindere mate mountainbiken en een beetje golf. Je merkt heel goed dat Whistler bekend staat als wintersportresort. Zelfs in september krijg je het gevoel alsof je net de berg af bent geskied en nu op zoek gaat naar een après-skibar of een wellness om bij te komen (wat je overigens beide ook in september gewoon kunt doen). Ik ben voor de zekerheid ook nog even langs het begin van de gondel gelopen, maar internet had helaas gelijk: alleen de gondel naar Blackcomb Mountain was open. Naast de gondels is een megagroot mountainbike-parcours de berg op gemaakt, waar mountainbikers met behulp van een speciale stoeltjeslift naar boven kunnen. Terwijl ik daar even naar stond te kijken, viel het me op dat het best druk was voor een donderdag. Maar dat gold eigenlijk voor heel het centrum van Whistler: ik moest in de rij staan voor een tafel bij een restaurant/café en als het eten dan nog erg goed zou zijn zou ik het me kunnen voorstellen, maar de gepocheerde eitjes bij mijn (ene) sneetje toast met halve avocado waren erg rubberachtig. Geen geweldige brunch dus. De koffie bij het koffietentje was beter te pruimen, dus daar heb ik – na mijn ‘stroll’ door de ‘village’ (ja, zo wordt het aangegeven op de bordjes) – de rest van de middag doorgebracht.

Op de terugweg naar het hostel ben ik langs een echte supermarkt gereden, zodat ik die avond iets meer kon maken dan noedels of Adventure Food. En jullie snappen natuurlijk dat mijn dag niet meer stuk kon toen ik daar mijn eerste Canadese gnocchi tegenkwam. En niet zomaar gnochhi: minstens 9 verschillende soorten! Om mijn keuzestress voor te zijn, heb ik maar direct de oude, vertrouwde ‘naturel’ gnocchi gepakt en niet te veel naar de rest gekeken. Ik besloot voor het avondeten nog naar de Train Wreck Trail te gaan. Mijn kamergenoten waren daar die middag naartoe geweest en vertelden dat het zeker de moeite waard is. Aangezien de trail echt pal achter het hostel begint (je hoeft alleen een parkje door te lopen) en in totaal maar 2 kilometer lang is, was dit een prima manier om mijn spieren een beetje warm te houden en alsnog aan mijn stappendoel te komen. De Train Wreck Trail bestaat uit 7 wagons (ook al heb ik er maar 5 geteld) die in 1956 na een ontsporing van een goederentrein van het spoor zijn gesleept, leeg zijn gestript en – omdat dat het makkelijkst was – in het bos zijn achtergelaten. Door de jaren heen hebben graffitikunstenaars elk leeg stukje van de wagons gebruikt als canvas. Het ziet er apart uit om die kleurrijke wagons middenin het bos te zien, maar het heeft ook iets heel vets. Na nog even tevergeefs naar de laatste 2 wagons te hebben gezocht (volgens het bord hebben ze toentertijd 7 wagons in het bos achtergelaten omdat ze niet meer te redden waren) ben ik weer teruggelopen naar het hostel. Het plan voor de volgende dag was eigenlijk om de uitgestelde campingtrip alsnog te gaan doen. Helaas wil het universum het niet hebben, want een onverwachte shift op werk zorgde ervoor dat mijn kampeermaatje moest afzeggen. Ik heb daarom nog een dag bijgeboekt in het hostel, aangezien er nog zoveel te zien en te doen is in de omgeving. Stiekem komt het ergens ook wel goed uit, aangezien ik nu pas zaterdag uitcheck en ik daarom alsnog de High Note Trail doen!