Canada - dag 8

Mijn plan was om relatief vroeg op te staan, te ontbijten, mijn spullen te pakken, lunch te fixen en naar het begin van de Garibaldi trail te rijden. De eerste twee dingen gingen redelijk snel, al waren ze niet heel succesvol (ik refereer naar het filmpje van de pindakaas). Lunch had ook redelijk snel gefixt kunnen zijn, maar omdat ik vandaag van plan was een hike te doen in een gebied waar ze waarschuwen voor beren, besloot ik toch het zekere voor onzekere te nemen en berenspray te kopen. Volgens internet verkoopt Canadian Tire berenspray. Helaas betekende dat voor mij dat ik weer 30 kilometer terug kon van waar ik de vorige avond vandaan was gekomen. Wel kon ik gelijk mijn lunch kopen bij de supermarkt ernaast, dus dat was mooi meegenomen. Berenspray is overigens een zeer sterke vorm van pepperspray. Zo sterk dat het wordt gezien als wapen: ik moest een formulier van aankoop ondertekenen, als ik het kwijt wil moet dat bij het politiebureau en ik mag het niet meenemen in het vliegtuig. Voor beren irriteert het spul alleen lichtelijk, maar genoeg om ze weg te jagen áls ze te dichtbij komen. De zwarte beer – die het meest voorkomt in deze regio – is echter banger voor jou dan jij voor hen en als ze je horen aankomen, zijn ze meestal al vertrokken. Veel mensen dragen bellen of zetten hun muziek aan om eventuele beren te laten weten dat ze eraan komen. Daarnaast is de hike naar Garibaldi redelijk drukbelopen, dus de kans dat ik een beer tegen zou komen was erg klein. Spoiler alert: naast eekhoorns, vogels, heel veel muggen en wespen ben ik geen andere dieren tegengekomen.

Rond een uur of 12 kon ik mijn hike beginnen. De hike naar Garibaldi Lake loopt steil de Garibaldi Mountain op. Voor de eerste 6 kilometer betekende dit vooral zigzaggend de berg op. Ik heb mijn beenspieren weer behoorlijk getraind. Helaas kwam ik bij een van de eerste wegwijspaaltjes al een bananenschil tegen die bovenop het paaltje was gelegd. Hoe duidelijk ze ook kunnen zijn met de waarschuwingen, toch zijn sommige mensen te dom om te bedenken dat je dát nu net niet moet doen in een omgeving waar beren voor komen. Aangezien ik geen (afval)zakje in mijn rugzak had, ben ik medeplichtig geweest en heb ik de bananenschil niet meegenomen. Sorry not sorry. 6 kilometer in de hike kom je op een splitsing en kun je kiezen om via de Taylor Meadows trail of via de Garibaldi Lake trail naar het meer te lopen. Ik koos voor het laatste, gezien dit de kortste route is. Overigens kun je normaal gesproken bij de Taylor Meadows Campground kamperen, maar dit terrein is deze maand gesloten. Voor kampeerders niet getreurd: je kan ook bij het Garibaldi Lake zelf kamperen. Daar zijn een aantal houten platforms aangelegd om je tent op te zetten. Meer dan dat – en een aantal wc’s en stellages om je eten en drinken en afval hoog op te hangen tegen de beren – is er niet. Het feit dat je er gratis kan staan en het immense uitzicht op het meer maakt echter alles goed. Mensen die er kamperen, doen dit vaak zodat ze de volgende dag door kunnen lopen naar Panorama Ridge of Blackcomb Mountain – op zo’n respectievelijk 9,5 en 7 kilometer verder. Op de laatste kilometer naar het meer kwam ik een Engelsman tegen die dit eerste had gedaan: nadat die gekampeerd had bij het meer, is die de volgende ochtend naar Panorama Ridge gehiked en hij was nu op zijn weg terug. Hij liever dan ik: ik vond de hike met alleen mijn rugzakje al zwaar genoeg. Ik zou er niet aan moeten denken om mijn hele backpack met kampeerspullen achterop te hebben. We hebben een tijdje staan kletsen over onze plannen (hij is voor 6 maanden in Canada en heeft nog zo’n anderhalve maand voor zich) voordat ik de laatste paar 100 meter naar het meer aflegde. Door de hoge waterstand (heb ik mij later laten vertellen) was het op dit moment onmogelijk om helemaal langs het meer te lopen. Om bij de camping ground en de rest van het meer te komen, moest je nu over een aantal rotsen heen klimmen en een stuk door het bos lopen. De klim was het echter meer dan waard: wat een uitzicht over het meer! Dit gedeelte was ook een stuk rustiger dan het eerste gedeelte van het meer: op een paar andere hikers en de dieren na was ik helemaal alleen en kon ik in alle rust mijn lunch eten. Ik verwacht dat het mede zo rustig was, omdat niet duidelijk is aangegeven dat je over de rotsen moet klimmen om verder te komen. Het is dat ik iemand bovenop zag lopen en bedacht dat het dan wel mogelijk zou zijn. Daarnaast had ik foto’s gezien van het meer op plekken die ik nog niet was tegengekomen. Ik ben in ieder geval blij dat ik het heb gedaan, want het einde was oprecht het mooiste gedeelte.

Op de terugweg kwam ik een ouder stel tegen dat zuidelijk van Vancouver woont en deze hike al een aantal keer heeft gedaan. Ondanks hun leeftijd leken ze bijna moeiteloos de berg af te lopen (en ik vond de berg af nog bijna zwaarder dan de berg op). De rest van de terugweg hebben we over van alles gepraat en heb ik meer geleerd over de hike en de omgeving. Al met al moet ik toegeven dat de hikes in Canada in vergelijking met Noorwegen toch redelijk zwaar zijn. Het feit dat deze hike door vancouvertrails.com als ‘intermediate’ wordt aangeduid, is niet heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Nu wordt de Grouse Grind als ‘difficult’ aangeduid en deze vond ik toch echt makkelijker. Het verschil in aanduiding heeft denk ik vooral te maken met het feit dat Grouse Grind steiler is over een kortere periode, maar de Grouse Grind is maar 2,5 kilometer en de Garibaldi trail 18 (!). Ik heb in ieder geval meer spierpijn gekregen van deze laatste hike.

Eenmaal terug bij de parkeerplaats had ik geen tijd meer om naar de supermarkt te gaan voor ‘echt’ avondeten. Ik besloot daarom een van mijn pakjes Adventure Food open te maken en deze te eten. Vervolgens heb ik een (veel te dure, maar zeker nodige) was gedaan en heb ik in de ‘woonkamer’ van het hostel mijn blog bijgewerkt. Al met al een zeer geslaagde dag!