Canada - dag 7

Mijn tent heeft de nacht volgehouden, wat al een prestatie op zich is gezien de opzet ervan. De grond op de camping is erg hard en ik heb mijn hand zowat gekneusd toen ik probeerde de haringen meer dan 2 cm de grond in te krijgen. Toen ik na het walvis-spotten terug kwam – en iets meer de tijd had, al was het al donker – heb ik een steen gevonden om de haringen er alsnog met kracht in te rammen. Wie niet sterk is moet slim zijn. Het afbreken van de tent ging in ieder geval sneller dan het opzetten, maar niet meer succesvol. Tijdens het afbreken kwam ik erachter dat de tentstok die in Noorwegen al onmogelijk ver gebogen was, nu toch echt op het punt van breken staat. Ik ben benieuwd of ik de tent nog een keer kan opzetten zonder dat de stok het helemaal opgeeft. Maar dat is zorg voor later. Zorg voor vandaag was – dit keer wel – op tijd bij de ferry zijn om terug te gaan naar het vaste land. Nadat ik de tent met harde hand in de tas heb gekregen en mijn laatste aardbeien heb gebruikt als beleg voor mijn crackers, kon de weg naar Nanaimo weer worden ingezet. Gelukkig is het niet ver en stond ik binnen 20 minuten in het centrum. Op basis van wat ik heb gezien, lijkt Nanaimo een leuk stadje. Je kan in de haven langs de boulevard lopen en de straat erachter (Commercial street) is een leuk winkelstraatje met een aantal cafés en restaurants. Na een kort rondje ben ik in een koffietentje gaan zitten om wat te eten en drinken en de tijd vol te maken.

Precies 45 minuten voordat de ferry zou vertrekken, kwam ik aan bij de juiste opstap. Ik hoor u al denken: applausje voor Merel. Bedankt voor jullie tomeloze vertrouwen, maar laat die handen nog maar even in uw zakken. Want de vrouw aan de balie kon mijn reservering niet vinden. En dat komt niet omdat zij incompetent was, in tegendeel: dat kwam omdat ik incompetent ben. Die avond ervoor – in het donker, op de camping, dicht bij de receptie, in mijn pyjama, op erg haperende wifi – had ik namelijk de ferry voor de 14e geboekt in plaats van de 13e. Laten we zeggen dat ik en de ferry naar (of van) Vancouver Island niet de beste vrienden zijn. Gelukkig kon het ticket makkelijk worden omgeboekt en kon ik alsnog met de juiste ferry mee. Rond half 5 meerden we aan in Vancouver. Van daar was het nog zo’n anderhalf uur naar mijn volgende bestemming: Whistler. De komende dagen verblijf ik in een hostel net buiten Whistler en zal ik de omgeving verkennen. Het hostel is goed te doen: een uitgebreide keuken, goede en schone kamers en aardige mensen. Nadeel is alleen dat het ontbijt niet inclusief is en de enige supermarkt (als je het al zo kan noemen) niet meer is dan een soort nachtshop met chips en blikjes drinken, wat de keuze voor het avondeten beperkte. De winkel is overigens ook erg duur: voor 2 pakjes noedels en een pot pindakaas (die bij nader inzien erg smerig is, zie het filmpje) was ik meer danCAD 14 (omgerekend EUR 10,50) kwijt. Gelukkig is het hostel op een paar kilometer afstand van Whistler, dus prima om mijn boodschappen daar te halen. Die avond heb ik getracht een lijstje te maken van dingen die ik de komende dagen kan doen. Whistler (en de omgeving) heeft echter zoveel te bieden dat dat nogal een opgave bleek. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om de volgende dag in ieder geval de Garibaldi trail te hiken: een hike van ongeveer 18 kilometer met een hoogteverschil van ongeveer 900 meter. Vroeg naar bed dus!